Gedicht van Astrid van Pieterson

PARK MERWESTEIN

Eens zette ik wankelend vastberaden
Mijn eerste stapjes aan moeders hand
Verbaasde mij over de herten en paden
Dacht: waar ben ik nu weer in beland?

Het leek een bos eindeloos en groot
gevuld met groen, bloemen en geuren
waar ik ten diepste van genoot
wachtend wat er zou gebeuren

We verkenden als kleuters een houten brug
Stampvoetten om de kikkers te wekken
Ze vluchtten weg en keerden weer terug
Bewaakten de sloot, kwaakten als gekken

De winter kwam, het water werd ijs
Wij kleumden, wij schaatsten, en vielen
Met vallen en opstaan werden we eindelijk wijs
Vadertje Tijd zat ons flink op de hielen

Ooit zocht ik kastanjes met mijn geliefd kind
Gretig graaiend naar het glansbruine goud
Begerig zoekend met de neus in de wind
Jaren vloden, ineens was ik oud

Als ik nu voorbij loop, voel ik vreugde en pijn
Bij die beelden uit vervlogen jaren
En zal herinneringen aan Park Merwestein
Zorgvuldig in mijn Dordts hart bewaren

De bekende Dordtse dichteres Aviél Astrid van Pieterson is geboren en getogen in Dordrecht. Zij heeft tot haar elfde in de Sumatrastraat gewoond. Zeker in haar jeugd heeft Park Merwestein een centrale rol gespeeld: Astrid zette haar eerste stappen in Park Merwestein, voerde er de herten, schaatste op de vijvers en sloten. Trots hees zij met de padvinderij de Nederlandse vlag op Bevrijdingsdag bij de levensboom van Hans Petri.

Als u meer over Astrid en haar werk te weten wilt komen, dan kunt u haar website bezoeken:
www.astridvanpieterson.nl.

Wij danken Astrid voor dit mooie gedicht.

Wilt u reageren of heeft u ook herinneringen aan Park Merwestein?
Deel deze met ons!

U kunt uw  reacties en/of herinneringen mailen naar stichtingparkmerwestein@gmail.com of sturen naar Stichting Park Merwestein p/a Hallincqlaan 9, 3311 SC  Dordrecht.