Herinneringen van een trouwe donateur

De prachtige lente die we dit jaar hadden en de narigheid van het coronavirus hebben mij weer elke dag teruggebracht naar ‘ons’ Park. Op één van die dagen had ik zelfs het Park voor mij alleen. Hier liggen voor mij veel herinneringen. Ik woon al 85 jaar in de nabijheid van het oude landgoed.

Mijn vroegste herinneringen gaan terug tot de tijd dat opa met mij naar het Park liep en op de heuvel op een bankje zijn pijp ging roken. Daar ontmoette hij andere oude mannen. Ik liep de heuvel op en af. Daarna gingen we een stukje brood aan de eenden voeren.

Op een dag gingen we naar familie die in de Cronjéstraat woonde. We liepen altijd door het Park daarnaar toe. Op het toegangshek hing een nieuw wit bord. Mijn ouders praatten onophoudelijk vol afschuw over dat bord. Later begreep ik dat op dat bord het zo gehate ‘Voor Joden verboden’ stond.

Mijn vaders bedrijf was gevestigd aan het Matena’s Pad. Hij had ook een verhuiswagen. Op een dag  in de oorlog vroeg moeder mij of ik even een briefje aan mijn vader wilde geven: ‘Hij staat met de verhuiswagen bij dat grote huis in het Park.’

Het maakte indruk op me toen ik daar de wagen zag: papa zomaar in het Park met de auto die schuin stond, omdat het huis hoger lag. De deuren van de villa stonden open en ik hoorde mijn vader praten. Ik liep naar binnen de trap op. Ik herinner me dat het zo licht was binnen. ‘Blijf maar even, dan kun je meerijden. Ik ben zo klaar.’ 

De inboedel van die mevrouw hebben we gebracht naar een groot huis op de Singel naast de Steltenschool op nummer 30. Het zou jaren duren eer ik weer in het Park zou komen.

Het zou ook de laatste keer zijn dat ik ‘het grote huis’ zou zien. Als we op familiebezoek gingen, liepen we niet meer door het Park, maar er langs. In het Park -ongeveer op de plaats van het hertenkamp- stonden bunkers. Er waren ramen op geschilderd met gordijnen en bloembakken. Allemaal zo nep! Na de oorlog was het Park nog geruime tijd gesloten.

Met de troonswisseling in 1948 was het Park prachtig verlicht ’s avonds. Er stonden ook beelden in het Park. Ik was 13 jaar oud en mocht laat opblijven om met ons gezin naar het zo sprookjesachtige Park te kijken.

Later kwam ik er vaak met mijn twee zoontjes. Er liep toen een watervalletje van de heuvel. De jongens speelden met zand en water. Toen zij op de Bavinckschool zaten, liepen we altijd via de toegang Berckepad het Park in op weg naar huis bij de Sint Jorisweg. Ik herinner me dat ze altijd hollend het Park in gingen.  Ze waren uitgerend, toen we het Park uitliepen…

En nu anno 2020 loop ik met mijn rollatortje elke dag langs de buitenranden van het Park. De sfeer is zo hetzelfde gebleven. Het doet me goed dat het Park keurig onderhouden wordt. De paden zijn mooi opgehoogd. Het Park is dus voor elke levensfase.

Ik zie kinderen rond een picknicktafel, op een andere plek een onderwijzer met zijn leerlingen, hondjes met hun bazen. Kortom het Park is vol leven. En zeker in maart en april toen we overvallen werden door het coronavirus, kon ik enorm genieten van de prachtige bomen en al het groen!

Toen het voortbestaan van het Park in gevaar was, ben ik ook mee geweest met de Stichting Park Merwestein naar het stadhuis. Op alle fronten werd de Stichting in het gelijk gesteld door de gemeenteraad. Ik ben toen donateur geworden.

Ik dank u allen voor wat u doet voor het Park.

Dordrecht, juli 2020

Deze bijzondere, vroege herinneringen aan Park Merwestein ontvingen wij van onze trouwe donateur mevrouw Ada van den Hoek. Met toestemming van mevrouw mochten wij de herinneringen met vermelding van haar naam plaatsen op de site. Wij danken mevrouw voor deze interessante herinneringen en haar jarenlange donateurschap.

Wilt u reageren of heeft u ook herinneringen aan Park Merwestein? Deel deze met ons! U kunt uw  reacties en/of herinneringen mailen naar stichtingparkmerwestein@gmail.com of sturen naar Stichting Park Merwestein p/a Hallincqlaan 9, 3311 SC  Dordrecht.